Motto: bajeczki z naszej beczki
Polski dramat w tym miejscu znowu się zaczyna,
W czym tkwi pokoleniowa zdublowana wina…
Onegdaj pograniczni krajanów sąsiedzi,
Gdy wstępny z demokracją ogromnie się biedzi –
Naprawiając swój ustrój z maja Konstytucją,
Grzebiąc los nieopacznie, całkiem restytucją,
W warunkach egzystencji reżimu dokoła –
Politycznie skazana była całkiem, zgoła.
Nie zdążając z reformą na czas przemian wielkich,
Doczekała rozbiorów i dramatów wszelkich…
Dziś istnieje bliźniaczy obraz owych czasów,
Bowiem mamy przy władzy mnóstwo ananasów
Sprzyjających formacji pod płaszczykiem zdrady,
Na którą ustrojowo nie wymyślisz rady.
Wokół nas trwały reżim, dowodny na wschodzie…
I tworzący się szybko w Unii, na zachodzie.
Będąc w środku, Mateczka szarpie się niewcześnie,
Tkwiąc spokojnie w ustroju, jakby nieco we śnie.
Gdy na alarm już biją z zagrożenia państwa,
Władza jakby pomija taktyczne cygaństwa.
Dyskusje prowadzimy u schyłku wolności,
Samobójczo zmierzając do grzebania kości…
Niepomni choćby prawa kopernikańskiego –
Zły pieniądz w mig wypiera wartości dobrego…
Chcemy bronić wolności słowem, zasadami,
Nie mając nic stałego – mówiąc między nami.
System prawa upadły przez wykładni braki
Daje przeciwnikowi dziś argument taki,
Że postąpi w myśl normy ujętej opacznie
I cały system kraju rujnować się zacznie.
Co zyskaliśmy, mając u władzy fachowców,
W mig stracimy przez Unii sprytnych wywrotowców.
Nie widać Piłsudskiego, czy jego namiastki,
Niewesoły, więc finał widzę tej powiastki.
Reżimowcy brylując wolno dookoła,
Wycisną dobro z ziemi i zostanie goła…
Być może na sztandarze złudnej demokracji
Poniewczasie rodacy będą szukać racji,
Niepomni, że obrony cnej suwerenności
Nie prowadzi się w cyrku sejmowym, dla gości…
Państwa, jako całości musi bronić siła.
W aksjologii zasadą ta sentencja była.
Kto, wedle klocków lego buduje struktury,
Będzie wiał przed reżimem, aż do mysiej dziury!
Tadeusz Miłowit Lubrza