Przy okazji nowelizacji ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej i powstałym w związku z tym zamieszaniem nawet w sferze międzynarodowej, z przerażeniem patrzę na reprezentujących nas, za nasze pieniądze, polityków.
Zdumienie moje jest tym większe, że widzę powszechny teatr, a czasem nawet cyrk, zamiast rzeczowej rozmowy o naprawie tego, co złe, na rozwiązanie lepsze. W końcu po to im płacimy, aby w naszym imieniu podejmowali racjonalne działania.
Po ogłoszeniu w dniu 20 lutego 2018 r. orzeczenia Sądu Najwyższego, który uniewinnił przywłaszczającego cudze mienie sędziego od odpowiedzialności prawnej, rozgorzała szeroka medialna dyskusja.
Jej uczestników można podzielić na kilka grup. Pierwsza, wyraziła ogromne oburzenie z powodu naruszenia zasad sprawiedliwości. Druga grupa popatrzyła na sprawę z przymrużeniem oka, jakby ironicznie dowodząc, że nie takie bzdury występowały dotychczas w orzecznictwie sądowym.
Aktualnie najważniejszą sprawą publiczną jest nowelizacja ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej. Emocje rozgrzane zostały do granic nieprzyzwoitości, przy czym obie strony konfliktu uważają, że mają rację.
Analizując problem bez doszukiwania się drugiego dna…, trzeba niestety winę przypisać edukacji i wynikającego z niej braku rzetelności działania. Problem najłatwiej wytłumaczyć na tle ostatniego wystąpienia telewizyjnego premiera Mateusza Morawieckiego.
Motto: o swojskich kundlach…
Mamy głośnego kundla pierona –
Gryzie i skacze, rżnie spod ogona…
Niby typowe to widowisko,
Ale on sadzi w swe legowisko!