Konstytucja, zwana inaczej ustawą zasadniczą, to podstawowy najwyższy akt prawny regulujący funkcjonowanie instytucji państwa, w tym określający prawa i obowiązki obywateli.
Państwo suwerenne, niepodległe, a za takie uchodzi Rzeczpospolita Polska, podnosi Konstytucję do rangi najwyższego aktu prawnego, co oznacza, że wszelkie inne uregulowania prawne muszą być zgodne z ustawą zasadniczą.
W razie zaistnienia rozbieżności pomiędzy przepisem Konstytucji a inną regulacją prawną, pierwszeństwo stosowania posiadają przepisy ustawy zasadniczej. Ta zasada dotyczy także przypadku, gdyż dane państwo na mocy porozumień międzypaństwowych przenosi jakieś własne uprawnienia na organizację międzynarodową.
Po akceptacji suwerena, można wyrazić zgodę na prymat umowy międzynarodowej w określonym zakresie, ale dla ważności takiego postanowienia, stosowny zapis w każdej szczegółowej sprawie musi się znaleźć w treści Konstytucji.
Oznacza to, że żadne ustalenia poza konstytucyjne nie mogą stworzyć pierwszeństwa stosowania prawa międzynarodowego nad regulacjami ustawy zasadniczej. Nie można tego również dokonać w drodze wykładni obowiązujących przepisów.
Konstytucja, jako podstawowy akt prawny regulujący funkcjonowanie państwa, powinna być dobrze znana wszystkim obywatelom, nie tylko w sposób ogólny, formalny, ale w szczegółach zwłaszcza w zakresie uprawnień obywatelskich.
W tym celu podstawowe wiadomości o Konstytucji należy przekazywać młodzieży już w szkole podstawowej, bo tam kształtowane są początki pojmowania organizacji mechanizmu funkcjonowania państwa.
W ramach tej edukacji trzeba przekazywać ABC informacji na temat tworzenia i stosowania prawa, po to, aby w momencie wejścia w dorosłość mieliśmy obywateli w pełni świadomych swoich praw i obowiązków.
W pojęciu ABC wiedzy mieści się garstka najważniejszych zagadnień, pozwalających zrozumieć zasadnicze kwestie, którymi zajmuje się ustawa zasadnicza, wśród których pierwsze miejsce zajmuje charakter funkcjonującego ustroju.
Zgodnie z Konstytucją RP obowiązująca od 1997 r. w Polsce mamy ustrój demokratyczny. Aby zrozumieć jego charakter trzeba rozpocząć od definicyjnego określenia tego zwrotu, czyli sięgnięcia do dowolnej encyklopedii, która pod tym pojęciem rozumie sprawowanie władzy przez większość suwerena danego państwa.
Suwerenem są obywatele dorośli, czyli posiadający prawo wyborów poszczególnych władz, które powstaje z osiągnięciem 18 roku życia. Zważywszy na przełomowo czasową chwilę osiągnięcia pełnoletniości, edukacja konstytucyjna powinna przebiegać jeszcze przed tym momentem, aby w chwili pierwszych wyborów powszechnych młody człowiek mógł racjonalnie postępować.
Pierwszoplanowe znaczenie w edukacji z zakresu prawa konstytucyjnego posiada rzetelne wyjaśnienie istniejącej rzeczywistości w sposób pozwalający na zrozumienie faktycznego charakteru ustawy zasadniczej.
Trzeba zacząć od sprecyzowania demokracji w kontekście zapisów konstytucyjnych, zawartych w art. 4 ustawy zasadniczej. Z tej regulacji wynika, że władza zwierzchnia w Polsce należy do suwerena, który sprawuje ją w sposób pośredni lub bezpośredni.
Kluczowe znacznie odgrywa wyjaśnienie sprawowania władzy w sposób pośredni i w sposób bezpośredni, ponieważ wyraźnie gramatycznie mamy tutaj do czynienia z dwoma odmiennymi stanami faktycznymi.
Trzeba wymienić, jakie uprawnienia zaliczamy do sprawowania władzy pośredniej, a jakie do władzy bezpośredniej? Do tej pierwszej kategorii zaliczyć należy prawa wyborcze, czyli uprawnienia do wybrania parlamentu, Prezydenta RP i władz samorządowych.
W zakresie sprawowania władzy bezpośredniej suwerenowi nie zostało zapisane ani jedno uprawnienie konstytucyjne, co uzasadnia twierdzenie, że charakter polskiej demokracji nie odpowiada jej definicyjnemu pojęciu.
Taki stan prawny potwierdza, że władza faktycznie nie leży w rękach suwerena, gdyż tenże nie otrzymał ani jednego uprawnienia stanowczego. Demokracja ma charakter ułomny ze względu na brak w Konstytucji zapisu choćby o jednym uprawnieniu suwerena w zakresie sprawowania władzy bezpośredniej.
Celem porównawczego wyjaśnienia tej kwestii można przywołać ustrój I Rzeczpospolitej nazywany demokracją szlachecką, w którym suweren, czyli ówcześnie szlachta posiadała przymiot władzy bezpośredniej, gdyż decydowała o uchwaleniu podatków.
Młody człowiek tuż przed osiągnięciem pełnoletniości powinien być nasycany tymi prawdziwymi informacjami, aby już, jako dorosły obywatel mógł podejmować świadomie działania zmierzające do naprawy ułomnej Konstytucji RP.
Brak rzetelnego wyjaśnienia charakteru ustroju panującego w Polsce powoduje ten skutek, że młode pokolenie nie jest świadome realiów, w których przychodzi im wstępować w życie dorosłe i tym samym pozostaje narażone na różnego rodzaju manipulacje propagandowe.
Pierwszym jej objawem jest wmawianie społeczeństwu, że istniejąca w Polsce ułomna demokracja była przedmiotem marzeń Polaków w ramach wielkiego ruchu „Solidarność”, co nie odpowiada prawdzie.
Oparty na tym błędnym poglądzie sloganizm, zmierza wprost do oszukiwania młodego pokolenia w celu zahamowania jego przedsięwzięć zmierzających do naprawy ustroju w kierunku faktycznie pożądanym przez większość rodaków.
Wada edukacyjna polega na tym, że młodzież utrzymywana w fałszywym przekonaniu, hamuje naturalny odruch do naprawy rzeczywistości, w której przychodzi jej funkcjonować, czyli zaprzepaszczone zostaje naturalne dążenie młodych do naprawy świata na lepszy.
Tadeusz Michał Nycz