Patrząc na polską a także unijną rzeczywistość, w której, na co dzień kłamstwo wypiera prawdę, czyniąc to całkowicie bezkarnie, zastanawiam się nad pojęciem sprawiedliwości, do której przeciętny obywatel Europy wzdycha.
Sprawiedliwość to stan oparty na twardych wartościach podbudowanych normą prawną, która uznaje go za społecznie korzystny. W tym ujęciu mamy do czynienia z porównaniem stanu faktycznego z ogólną normą postępowania uznaną w wyniku stosowanego prawa za akceptowaną i chronioną.
Śmieszą mnie obecne dyskusje publiczne na temat reformy sądownictwa, gdyż obrazują klasyczny przypadek oderwania się polityków od realiów. Kiedy słyszę pobożne życzenia na temat potrzeby przyspieszenia funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości, to od razu kojarzy mi się stwierdzenie prominentnego prezesa tego gremium: „trzeba tak dużo zmieniać, aby wszystko zostało po staremu”.
Dzisiaj zabawa w zmianę procedury, bez pierwszoplanowej wymiany kadr w Sądzie Najwyższym właśnie prowadzi do osiągnięcia takiego celu. Usiłuje się pokryć milczeniem to, iż najwyższe gremia sądowe krzyczące głośno o naruszeniu zasady trójpodziału władzy, same tę zasadę, na co dzień naruszają. Z tego powodu, zmiana personalna i kwestia odpowiedzialności sędziego za swoje rozstrzygnięcia są konieczne.
W Polsce, jak w kalejdoskopie, widać wyraźne nie tylko zjawiska niepewności, ale także wszechstronne skutki z tego wynikające. Nie wchodząc w zawiłości polityczne, od dwóch lat stoimy przed dylematem odpowiedzi na pytanie, co w kraju w rzeczywistości się dzieje?
Słyszymy dwa głosy, z których pierwszy stwierdza, że przywracamy porządek, a drugi przeciwnie uważa, iż państwo zmierza do upadku. Żyjemy w ustroju demokratycznym, praworządnym, czy też system sprawowania władzy prowadzi, a może już osiągnął dyktatorski poziom?
Nie potrafimy jednoznacznie odpowiedzieć i dlatego w skali w powszechnej spór trwa nadal. Oczywiście główni teoretycy sprzecznych poglądów mają wewnętrznie ukształtowane i uzasadnione cele, tyle, że prawda nie jest ujawniana i wyjaśniana publicznie.
Specjaliści od satyry narzekają, że poziom współczesnego humoru znacznie się obniżył. Mieliśmy kiedyś „Dudka”, czy „Kabaret pod Egidą”, a dzisiaj jest miałkie zatrzęsienie… Pozwolę sobie mieć odmienne zdanie.
Powszechny, polski, zawodowy kabaret jest niezły, gdyż spowszedniał na tyle, że dociera do przeciętnego widza… Te dwa wzmiankowane wyżej były raczej ukierunkowane elitarnie. W każdym razie wymagały zdrowego pomyślunku, aby zaskoczyć i zrozumieć puentę.
Obecnie nie jest to potrzebne, bo mamy wolność głoszenia poglądów, żadna cenzura nie funkcjonuje, toteż dowcip można stawiać, jak kawę na ławę. Niektórym to się bardzo nie podoba, dlatego utyskują nad upadkiem stylizowanego dowcipu z czasów PRL-u.
Zastanawiałem się długo, jak to się dzieje, że mamy do czynienia z porządnymi skądinąd ludźmi, którzy okazują się nadal zwolennikami Platformy i szerzą antypisowską propagandę, nie podając na głoszone poglądy żadnej konkretnej argumentacji?
Wedle badań opinii publicznej, PO popiera jeszcze blisko 20% respondentów. Postawiłem sobie pytanie, czy wśród nich są sami typowi przedstawiciele warszawskich działań reprywatyzacyjnych…, (bo na takie cechy wskazują wyniki badań komisji reprywatyzacyjnej) i doszedłem do wniosku, że nie.
W tym gronie, zapewne w zdecydowanej większości, są ludzie z gruntu porządni, którzy oględnie mówiąc zostali tak zbajerowani propagandą platformową, że w sferze rozmów o polityce nie potrafią racjonalnie funkcjonować.
Ojcowie założyciele, w tym Maurice Schumann, prezentowali pogląd o organizacji wielopaństwowej, która stopniowo będzie zacieśniać swoje więzi społeczno-polityczno-gospodarcze. Właściwie gospodarka, w tym wymiana handlowa, miały początkowo priorytetowe znaczenie.
Dzisiaj, kształtowana jest koncepcja Stanów Zjednoczonych Europy (SZE). Teoretycznie, rozwiązanie nie jest złe, tyle, że można i należy do niego dochodzić ewolucyjnie. Plusy tej koncepcji polegają na stworzeniu silnego, jednolitego państwa europejskiego, które w świecie odegrałoby podobną, a może lepszą rolę niż USA?
Po listopadowej 2017 r. miesięcznicy smoleńskiej oraz występach rodaków na forum Parlamentu Europejskiego zrozumiałem postawę naszej polskiej opozycji. Ugrupowanie totalne sądzi błędnie, że nie ma innego wyjścia poza metodą: „ulica i zagranica”.
Przyczyna jest całkiem prozaiczna. Otóż, Jarosław Kaczyński zabrał im prawie wszystkie zabawki polityczne, którymi dotychczas, czyli do 2015 r., mogli czarować polskie społeczeństwo.